EINDELIJK!!! en nieuwe update vanuit Zambia

Logboek joy of a toy avontuur.

Zaterdag 29/08/2012
Daar zijn we dan in ons luxe Afikaanse hostel in Lusaka met gratis WIFI. Oh nee, dat zei de site.. maar dat is helemaal niet waar.
De vluchten gingen goed. Lieve mama en tante Rian hebben me gebracht en daar kwamen we al meteen Anne-Roos tegen. Na geluncht te hebben was ook het grootste deel van de rest van de groep gearriveerd met aanhang, op Rosalie en Kavindra na. Omdat Anne-Roos en ik niet zo van afscheid nemen houden hebben we maar meteen doei gezegd tegen de fam en zijn we gaan shoppen bij de tax free shops. Hebben we die paspoortcontrole etc. ook alvast achter de rug. Daarna hebben we de rest ontmoet en hebben we op het nippertje onze vlucht gehaald, we hadden er geen rekening mee gehouden dat de tassencontrole zo'n lange rij zou hebben.
De vlucht naar Londen verliep voorspoedig en binnen een uurtje raakten de wielen van het vliegtuig Brits grondgebied. Vliegtuig uit en de paarse bordjes volgen, ook daar kwamen we weer bij een tassencontrole aan. En ja hoor, mijn plastic tas kwam er door heen, mijn laptop tas met alle electronica ook, maar mijn rugzak bleef achter. Had ik er dan iets raars in zitten? Na lang wachten en steeds zenuwachtiger te zijn geworden, was ik dan eindelijk aan de beurt om mijn tas te laten controleren. Alles werd er uit gehaald en er werden net als op tv drugsswaps genomen. En ja hoor, hij sprong 3 keer op rood, ik zweer het ik had geen drugs meegesmokkeld. Gelukkig hadden we 2 uur de tijd om over te stappen op ons vliegtuig naar Lusaka, want het duurde behoorlijk lang! De vrouw die me tas controleerde keek me een paar keer boos aan en wachtte op haar supervisor. Die vroeg me om mijn boardingpass en schreef wat op. Ik kan mijn spullen weer inpakken en we mochten gaan.
De vlucht naar Lusaka vertrok lekker op tijd en we hadden al een hele knappe rastaman gespot, dit ging een leuke vlucht worden haha! In het vliegtuig "The hunger games" gekeken en wat te eten gekregen. Hoewel het eten niet te vreten was, was de service wel erg goed. Ze kwamen vaak langs om ons wat te drinken aan te bieden dus de eerste wijntjes zaten er ook al in, lekker hoor. Tijdens de film merkte ik dat ik erg moe werd dus besloot ik na de film mijn ogen maar even dicht te doen. Om 4.44 uur werd ik wakker met een ontbijtje voor mijn neus. En kregen we de boodschap dat het nog iets meer dan een uur duurde voordat we gingen landen in Lusaka. Dat ging snel zeg! Ik was bang dat ik niet zou kunnen slapen, maar dat viel gelukkig alles mee. Arme Kavindra werd ziek net voor de landing. In Lusaka aangekomen konden we in de rij gaan staan voor ons Visa. Ze vroegen wat we gingen doen en waar we naartoe gingen, even een vingerscan, 50 dollar afrekenen en we konden verder met een sticker in ons Paspoort. Na elke maand even op en neer naar Kasama voor een stempel. Chisopa zou ons op het vliegveld op komen halen dus we gingen buiten maar even wachten. Dit duurde toch verrassend lang (hoewel het misschien maar een half uurtje was) en we kwamen na een telefoontje er achter dat er een miscommunicatie was over de tijd. Chisopa dacht dat we pas om 10 uur aan zouden komen.
Dus namen we de taxi naar de Arcade shopping mall, want daar zou ons hostel bij in de buurt zijn. En daar was het! Africa! Precies zoals ik op televisie gezien heb. Veel zand, bruin gedroogd gras en groene bomen. Good guy Japan heeft overigens de wegen verbetert in Lusaka dus die waren behoorlijk goed!
Bij Arcade shopping mall zijn we wat geld gaan pinnen om de taxi te betalen en om de komende paar maanden door te komen(aangezien we dat in Chinsali niet kunnen).
Ook hebben we allemaal een lokale simkaart gekocht en maar meteen een nieuwe telefoon (blijkbaar verkochten ze de simkaarten niet apart). Na een paar uur kwam dan eindelijk Irene en een vriend van Chisopa, Kelly, naar de shopping mall om ons op te halen, we hadden het geloof ik ook allemaal wel een beetje gezien daar en het werd steeds warmer en warmer. Ik was zo slim om het adres van het hostel niet op te schrijven dus had ik mijn lieve mama maar even gesmst om het op te zoeken voor me, anders hadden we het never nooit gevonden! Het duurde alsnog vrij lang voordat we het hostel gevonden hadden, de wijk erbij vertellen was handig geweest haha!
Bij het hostel aangekomen hebben we onze spullen geparkeerd en even gerust, tot het punt dat we toch wel behoorlijk dorst kregen. We besloten maar even een rondje te gaan lopen op zoek naar water! We kwamen aan bij het eerste lokale winkeltje dat voor lokale begrippen best groot is. Ik heb daar maar even een flesje cola en water gekocht. Die ook weer snel op waren. Ik kwam aan de praat met de verkoper, heel schandalig ik ben zijn naam alweer kwijt, en hij was erg geinteresseerd in wat we kwamen doen. Ja hoor mijn eerste Zambiaanse flirt was een feit, hij vroeg me of ik na mijn studie nog een keer terug kwam naar Zambia en of hij mijn email adres mocht hebben. Ik ben benieuwd of hij me ook echt gaat emailen (mam, die mails hoef je niet te verwijderen hoor ;))
We liepen een stukje verder de straat in en hadden al gauw een entourage van kleine kinderen achter ons aan die klappend en lachend ons aanraakten en met ons verder liepen. Hoe verder we kwamen, hoe vervelender gevoel ik eigenlijk kreeg en ik vond het een goed idee om terug te gaan, gelukkig deden we dat ook. We werden ook al aangesproken door een man die geld van ons wilde en eigenlijk niet meer weg ging. Hij zei tegen Anouk dat dat de Zambiaanse way was en dat wat we deden erg respectloos was (we gaven hem geen geld). Joey kwam tot de rescue en heeft een gesprek gevoerd met de man waardoor hij al meteen niet meer vervelend was. De kinderen haakten op de terugweg ook af toen ze teruggeroepen werden door een vrouw, waarna we ze zwaaiend gedag zeiden. Terug bij het hostel besloten we nog maar even uit te rusten en een dutje te doen, die overigens erg welkom was!
Om half 6 worden we opgehaald om samen met Chisopa, Kelly en Irene een hapje te gaan eten. Hopelijk wordt dat typisch Zambiaans. Tot die tijd is het relax tijd samen met de rest. We hebben tussendoor nog even wat water gehaald, dus dat hebben we genoeg!.

Ik ben trouwens bereikbaar (via sms) op het nummer +260972577035

Morgen op naar Chinsali met een 12 urige busreis.

Zondag 30/09/2012
Gisteren uit eten geweest met Chisopa en zijn vrienden. De bedoeling was om hem en Irene mee uit eten te nemen, maar Chisopa kwam met 3 andere vrienden, een beetje indonesische praktijken hier. Ze hadden er dan ook niet over nagedacht dat dat niet in het busje zou passen, dus moesten we ook nog maar even een taxi betalen. Anyway, eind goed al goed. We zijn pizza gaan eten, aangezien we de komende 3 maanden nog wel Zambiaans eten kunnen eten. We hebben er een gezellige avond van gemaakt en de lieverds hebben ons vervolgens weer netjes (voor 22.00uur, want daarna konden we er niet meer in) in het hostel afgezet. Na nog wat gekletst te hebben en onze spullen gepakt te hebben, zijn we aan ons hardverdiende slaap begonnen.
De volgende dag zijn we op tijd opgestaan om te douchen en de laatste spullen in te pakken. De afspraak was dat Chisopa ons om 9 uur op zou halen, dus rekening gehouden met het Zambiaans tijd besef dachten we wel genoeg tijd te hebben. Verrassend genoeg stonden ze toch stipt 9 uur voor het hostel en moesten we nog een beetje haasten.
Vanaf het hostel gingen we boodschappen inslaan bij Arcades shopping mall en de laatste belangrijke benodigdheden kopen, oftewel eten voor in de bus. We bedachten dat het toch makkelijker was om eerst bustickets te halen dus verlieten we de supermarket weer. Aangekomen bij het busstation kwamen we terecht in een grote chaos en was ik toch wel heel erg blij dat chisopa en zijn vrienden bij ons waren! We lieten daar onze spullen achter in een hokje en gingen boodschappen doen bij een ander shoppingmall.
Vervolgens gingen we met zijn allen Irene ophalen, want zij ging met ons mee met de bus naar Kalwala's village. We kwamen in de wijk waar Chisopa woont en bezochten zijn huis waar ook Irene was. We maakten daarna een wandeling door de wijk richting het weeshuis dat Chisopa opgezet had. Super leuk en mooi om te zien! Ook liet hij ons zijn huizen zien en de kerk waar net een dienst bezig was! We zijn niet naar binnen geweest omdat het ons respectloos leek om in een korte broek een kerk binnen te lopen. Het was wel echt super indrukwekkend, er kwam gezang, geschreeuw en een hoop biddende stemmen uit de kerk. Na nog wat rondgelopen te hebben en het te warm te hebben zijn we richting de bus gereden. Daar de spullen ingeladen en op onze plek gaan zitten. We hebben afscheid genomen van iedereen en daar gingen we, de 12 uur durende busreis! Wauw wat was dat een ervaring, Op het begin was het nog rustig in de bus en zijn we allemaal wat ruimer gaan zitten met al onze spullen. Even een klein uurtje kunnen slapen en toen kwam de eerste stop. Daar stapten wat mensen in maar gelukkig nog niet ver genoeg achter in de bus dat we onze extra plekken op hoefden te geven. De stop erna was het helaas anders. Ik werd vergezeld door een hele dikke naar zweet stinkende vrouw die ook de helft van mijn stoel opeiste. Dat werd dus geen slapen meer in de bus! Een paar stops later konden we er eindelijk uit om te plassen. Snel terug want we hadden maar 10 minuten. En inderdaad, de bus reed weg terwijl Anouk, Anne-Roos, Kavindra en Natalie nog buiten stonden. Rennen Rennen Rennen mensen! Dat ging maar net goed haha! Overigens hebben we wel echt een buschauffeur met haast gehad want hij racete alle auto's en vrachtwagens voorbij, mijn angst voor bussen is weer terug.
Na bijna 12 uur in de bus gezeten te hebben met gospelmuziek op volume 50 kwamen we om half 2 snachts aan bij Kalwala's village en hebben we onze spullen neergepland en de bedden opgedekt. Toch een hoeslaken mee moeten nemen! De klamboes ophangen was ook wel een kunst na zo weinig slaap. Tijd om te gaan slapen! Welterusten allemaal.

Maandag 1/10/2012
Onze eerste ochtend in Kalwala's village en we zijn er al meteen achter gekomen dat de kinderen heel vroeg op staan (half 6) en gewekt worden door op pannen te slaan. We hebben ons nog maar eens omgedraaid, aangezien we rond 4 uur pas zijn gaan slapen. Joey stond te praten met een jongen, Emanuel. Ik ben er maar even naast gaan staan en hebben kort het dorp rondgelopen en hij vertelde ons wat wat is. We werden ook meteen gevolgd door 2 jongens, We zijn duidelijk erg interessant voor de Zambianen. We moeten nog wel erg wennen hoor! Vervolgens ben ik met Anne-Roos en Anouk meegelopen, aangezien zij headmaster kwangu hadden zien staan. Het leek ons wel goed om hem even te gaan groeten en ons voor te stellen. We hebben in zijn kantoor een praatje gehouden en in een logboek een verhaalte geschreven en deze ondertekend. Hierna heeft mister Kwangu ons een rondleiding gegeven langs alle klassen. Wauw wat een goede manieren hebben deze kinderen. We werden in elke klas in koor begroet en voorgesteld door mister Kwangu. Als hen iets gevraagd wordt dan antwoorden ze ook gelijk in koor met yesh! Daar kunnen we in Nederland nog wel wat van leren. Anouk had 35 voetbal tenues en 3 voetballen meegenomen voor de kinderen en daar had mister Kwangu een moment voor vrij gemaakt tijdens de ochtendpauze (10.10u). Alle scholen hebben zich verzameld voor de primairy school om bij de overhandiging te zijn. Er werd geklapt en ze gingen ook pas weer terug om te eten toen ze geexcuseerd werden. Wat een manieren wat een manieren! Na de overhandiging had emanuel voor ons een ontbijtje geregeld met scones en (hele vieze, maar met suiker smaakt alles) thee. 's middags zijn we samen met Emanuel en een deel van de groep naar de Boma gegaan, het centrumpje van de Chinsali district, om boodschappen te doen. Dit staat blijkbaar voor britisch overseas militairy administration. We wilden eigenlijk gaan liften, maar hebben toch na een half uur maar iemand gebeld om ons op te halen, Chiman (ofwel Chichi). Hij vond het geloof ik allemaal wel leuk die blanke vrouwen en ik moet zeggen dat hij ook niet onaantrekkelijk is.
Hij bracht ons naar het politiebureau, omdat Arie had aangegeven dat het een goed idee was om daar even ons gezicht te laten zien. We kwamen er achter dat naast het politiebureau een hotel was, dus daar zijn we ook maar even binnen gelopen om te kijken hoe het er daar uit ziet.
Daarna zijn we de boodschappen gaan doen, wat hier in Boma nogal een uitdaging is. Alles haal je ergens anders en we liepen kriskras door het dorp heen. Er kwamen al meteen een hoop mensen op ons af en ik voelde me al meteen een toeristen attractie. Er werd naar ons geroepen door zowel mannen als vrouwen en een camers vinden zo ook allemaal erg leuk. Iedereen wil op de foto als je een camera tevoorschijn haalt en willen dan vervolgens ook meteen de foto zien. Chichi kwam ons weer ophalen en stelde me nogal wat vragen. Ik werd er een beetje ongemakkelijk van omdat ik vanuit Nederland mee heb gekregen dat mannen die je veel vragen stellen meestal wel iets van je willen. Ik gaf hem maar gewoon beleefd antwoord.
Terug in Kalwala zijn we naar de rivier gelopen om ons te wassen, aangezien er geen stromend water is. Ik moet zeggen, het water is koud maar in de hitte is dat niet zo erg. Heerlijk om je back to basics te wassen in een rivier, ik denk dat we hier wel een gewoonte van gaan maken!
Na het zwemmen hebben we een lekkere tomatensalade met brood gegeten, wat prima was voor een eerste avondmaal.

Dinsdag 2/10/2012
Dag 2 in Kalwala's village. Rustig wakker geworden rond half 9 met pijn in mijn rug en heupen. Slapen op een dun matrasje met je billen op de harde vloer is niet zo heel comfortabel. De geiten die de halve nacht heel hard blaten is ook iets om aan te wennen. Toch heb ik het idee dat ik hier vaster slaap dan thuis. Vandaag ook weer met Emanuel naar de Boma gegaan voor boodschappen met het andere deel van de groep. We hebben voor het gemak maar meteen Chichi gebeld om ons op te halen bij Kalwala. Wachtend bij de signpost stond er een man aan de andere kant van de weg met een half kapotte teil die hij over zijn hoofd deed. Emanuel vertelde ons dat hij een madman is die veel blowt. En ja hoor, hij kwam bij ons zitten. We werden er wel een beetje ongemakkelijk van, maar gelukkig was Emanuel bij ons. Hij begon een gesprek met me, waar geen touw aan vast te knopen was. Nog zoekend naar de Zambiaanse gebruiken en omdat ik hem niet boos wilde maken praatte ik maar wel tegen hem terug. Gelukkig kwam Chichi er snel aan en konden we instappen. Lekker op ons gemakje rondgelopen en wat boodschappen verzameld. Vervolgens werden we geroepen door Emanuel dat de chief ons wilde zien en hij vertelde ons dat we voor hem moesten knielen. Dus we volgden zijn voorbeeld maar. Dit duurde langer dan verwacht en zo'n harde stoffige (overal is zand) vloer is toch niet zo fijn voor je knietjes. We zijn uitgenodigd om binnenkort bij zijn palace langs te komen om maar eens met hem te komen praten, spannend hoor en we voelden ons behoorlijk vereerd!
Chichi kwam ons na het boodschappen doen ophalen en we konden alle spullen in zijn auto laden. Hij was weer behoorlijk geinteresseerd en ik kreeg van Emanuel te horen dat hij me leuk vindt.. oh oh, wat moet ik hier nu weer mee. Maak je niet druk Jill, geen onnodige stress en zorgen! Ik laat het dus maar gewoon over me heen komen en zie wel hoe het loopt, misschien waait het wel over haha!
Terug bij Kalwala zijn we ons weer gaan wassen in de rivier! Bij het avondeten hebben we kennis gemaakt met de betrouwbaarheid van de elektriciteit hier, want die viel uit. Dus hebben we ook meteen maar kennis gemaakt met de Charcoalburner. Dit zal vast nog wel regelmatig voorkomen, maar gelukkig ging dat ook best prima. Ik merk wel dat de weeskinderen uit het dorp nog heel erg aan ons moeten wennen, want ze zijn nog wel heel verlegen. Een aantal uit de groep zijn echte kinderfluisteraars waar ik blijkbaar een mannen fluisteraar ben (ze komen als vliegen op me af)

Woensdag 3/10/2012
Even een lekker dagje niets doen. We hebben redelijk lang geslapen weer, tot half 9 en zijn na het ontbijt meteen gaan zwemmen. Er kwamen veel kinderen mee en ze komen, hoewel ze verlegen zijn, toch allemaal wel met ons mee zwemmen. Eindelijk heb ik een beetje het idee gekregen dat ze zich wat meer open stellen naar ons en we hebben ons leuk vermaakt. Voor de kinderen is haren borstelen blijkbaar erg leuk en ze hebben een poging gedaan vlechtjes te maken met een hoop getrek aan mijn haar. Ze zijn tot 3, niet zo hele mooie vlechtjes gekomen toen ik het water weer in ging. Meteen maar weer even mijn haar gewassen om de vlechtjes er uit te halen. Uit het water kwamen ze gezellig bij ons zitten en we hebben veel lol met ze gehad ook in het water, weggooien, ronddraaien en ze klimmen allemaal in je rug. Na al dat gestoei en gezwem hebben we toch honger gekregen en zijn we terug gelopen (door de struiken, bosjes, over zandpaden en stenen) naar het dorp om te eten.
' s avonds kwamen er nog wat jongens van onze leeftijd naar het dorp om kennis te maken met ons. Ik hoorde Kavindra met 2 jongens praten terwijl ik in de kamer was. Ik hoorde dat het over trouwen ging dus ik ging haar maar even bijstaan. Het onderwerp was in de afgelopen dagen al eerder voorbij gekomen en ze zijn nu weer van "I choose you to be my wife". Zie ze maar eens duidelijk te maken hoe dat bij ons in Nederland gaat, dat duurde dus wel even. Ik geloof dat ze het nog steeds niet begrepen, maar het was wel duidelijk dat wij in ieder geval niet met ze gingen trouwen. Daarna kwam de madman van de overkant aangelopen, in ons dorp. Wij, de meiden, voelde ons hier niet gemakkelijk bij en zijn naar binnen gegaan. Joey is een heel gesprek met de man aangegaan en snapte het probleem niet. Niet zo heel erg fijn aangezien die man nu waarschijnlijk steeds terug zal komen.
Overigens begin ik al aan de vele exotische insecten te wennen, zolang ik ze zelf maar niet weg hoef te halen. In de kamer zijn ze nog steeds niet fijn om te hebben en maken ze me nog steeds wel bang. De spinnen die snachts tevoorschijn komen in het toilet daarentegen, daar zal ik nooit aan kunnen wennen. Ze zijn nog groot ook! bahbah. (wat een watje ben ik ook he)

Donderdag 4/10/2012
Vanochtend hebben we lekker ontbeten met scones weer. Ze zijn wel lekker eigenlijk. Goed idee om vaker te doen, eerst maar eens checken waar en hoe we die kunnen krijgen.
Vandaag zijn we voor het eerst liftend naar de Boma gegaan. We hoefden eigenlijk niet zo heel lang te wachten op een lift, het was een soort pick up truck waar we achter in de bak zijn gaan zitten. Er zat een militieman in dus voelden we ons daar wel vertrouwd in. We begonnen achter in de bak op het randje zoals we het alle mannen hebben zien doen. Hij reed alleen behoorlijk snel, dus zijn we maar op de grond in de bak gaan zitten, behalve onze stoere chick Anouk. Zij had ook iets meer om aan vast te houden dus ze zit wel steviger. We hoefden niet eens te betalen voor de lift!!
In de boma hebben we een naaier opgezocht en onze broeken besteld. Deze laten we maken van de lokale chitenge (omslagdoeken) met leuke printjes. Eerst maar eens kijken hoe de broeken er uit komen te zien voordat we er meer bestellen. Het koste maar 15.000 kwatcha om te laten maken, wat ongeveer 2,5 euro is.
Ik heb chichi gebeld om ons terug te brengen naar het dorp. Terug in het dorp kreeg ik meteen een smsje van Chichi, hoe het ging en wat ik aan het doen was. Hmm laat ik maar gewoon netjes terug smsen, kan geen kwaad toch. We zullen hem nou eenmaal toch vaker nodig hebben.
Na de boma zijn we even snel gaan zwemmen en ons wassen in de rivier want vandaag zouden we de repetitie voor teachersday hebben die om 15 uur zou beginnen.
Om 15 uur gingen we op zoek naar mr. Kwangu, er was alleen helemaal niemand in het dorp en we hadden geen idee waar de repetitie zou zijn. We hebben zijn telefoonnummer gekregen die niet in gebruik was en iedereen had datzelfde nummer. We hebben het zoeken maar opgegeven.
' s avonds op tijd naar bed want om 6 uur zou de teachersday beginnen. ' s avonds kreeg ik weer wat smsjes van Chichi en het begon al meteen met luv u, daar heb ik maar niet op gereageerd hopend dat hij de boodschap zou begrijpen dat ik dat niet tof vind.

Vrijdag 5/10/2012 Teachersday
Communicatie is toch lastig hier. De headmaster had ons voor vandaag uitgenodigd om mee te gaan naar de teachersday. Hij zei dat we om 6 uuur opgehaald zouden worden en verder wisten we niets, maar emanuel zei dat dat in zambiaanse tijd 10 uur zou zijn. We hadden de wekker dus om 8 uur gezet. Hadden we toch maar naar de headmaster geluisterd, want hij kwam ons enigzins geergerd om 6.40 uur wakker maken. Wij haasten haasten haasten om met de leraren mee naar de roadside te lopen om daar op de bus te stappen, die pas om 9 uur kwam. We hadden dus best om 8 uur op kunnen staan. Rond half 10 gingen we in een march van het postkantoor in de boma naar de secondary school for girls lopen in de brandende zon. De leidster wilde iedereen aan het zingen krijgen, maar dat lukte niet zo goed geloof ik. De march had niet veel langer moeten duren, want pas na een half uur lopen werd ik toch wel een beetje duizelig.
De teachersday duurde ongeveer van 10 tot 15 uur. Hoewel het leuke dingen had deed het toch wat knullig aan. De scholen werden 1 voor 1 vertegenwoordigd door de leraren die met tegenzin opstonden. Ook wij kwamen aan de beurt om te gaan dansen, gelukkig deden de leraren van Kalwala ook mee. Een groot deel van de teachers en ook de "belangrijke" mensen waren te laat. Het concept van speeches (kort maar krachtig) hebben ze ook nog niet helemaal ontdekt. Toch heb ik gelachen, plezier gehad en kennis gemaakt met andere scholen. De lunch naderhand was ook erg welkom, nshima met kip. Ik heb als een hongerige Zambiaan gegeten, aangezien dat ook onze eerste maaltijd was van de dag.
Ik kreeg vanochtend weer wat smsjes van Chichi, die weer gewoon op een normale manier waren, ik geloof dat de boodschap van niet reageren wel duidelijk was.
Tijdens de bijeenkomst werd ik nog een paar keer gebeld door Chichi die van een afstand lachend toe stond te kijken. Na de bijeenkomst ben ik naar hem toe gelopen en het grappige was dat hij zich niet helemaal een houding wist te geven. Hij vroeg me of ik 's avonds met hem mee wilde naar de boma en de rest vond dat ook wel een leuk idee, behalve Joey.
Na de lunch zijn we door Chichi naar huis gebracht om ons te wassen en eten te koken. Ik zou Chichi bellen wanneer we klaar waren om te gaan, rond half 8 was dat. Hij zei er over een kwartier te zijn dus zijn we rond 8 uur (rekening houdende met Zambiaan tijdsbesef) richting de roadside gelopen. Meneer kwam dus mooi niet opdagen, nam zijn telefoon niet op en reageerde niet op smsjes. NIET OK!. Rond half 10 besloten we maar te gaan liften. Ik was helemaal klaar met mister charming. Na een kwartiertje kwamen we de headmaster tegen en hebben we zijn lift kunnen gebruiken terug naar de boma. We konden de " club" waar we heen zouden gaan niet vinden dus zijn we maar op lichten en muziek op een andere uitgaansgelegenheid afgegaan. Na een paar biertjes en dansjes werd het steeds drukker met mannen en stond Chichi opeens achter me. Sociale controle is er wel, ze bellen elkaar allemaal dat er blanken zijn.
Ik heb meneer even duidelijk gemaakt (op mijn manier, ik ben nou eenmaal geen Afrikaanse) dat het niet ok was dat hij ons had laten staan. Na hem even genegeerd te hebben om mijn punt duidelijk te maken, ging ik maar weer tegen hem praten. De arme jongen wist niet meer wat hij moest doen.
Gedurende de avond heeft hij het wel echt goed gemaakt door goed voor ons te zorgen en vervelende mannen weg te sturen. Na wat dansjes, wat drankjes en wat serieuze gesprekken over het verschil tussen I love you en I like you was het rond kwart voor 2 toch tijd om richting huis te gaan. Als een echte gentleman heeft Chichi voor ons een lift naar huis geregeld en kwam heel lief met zijn arm om me heen naast me zitten, dat durft hij dan weer wel. Ik ben benieuwd of hij ons nog een keer zal laten staan.
Om 2 uur was het toch zeker wel tijd om te gaan slapen want morgen is een drukke dag met veel activiteiten.

Zaterdag 6/10/2012
Vandaag is de dag van de activiteiten. Christopher, die we eerder deze week hebben leren kennen doet vrijwilligerswerk met kinderen uit de Chinsali district. Hij heeft gesignaleerd dat de kinderen in hun vrije tijd niets te doen hebben en veel op straat hangen. Hij wilde daar iets aan veranderen door de kinderen samen te brengen en allerlei activiteiten met ze uit te voeren. Hij vroeg ons mee te komen doen en te laten zien hoeveel meerwaarde zulke activiteiten kunnen hebben. We hebben geen idee waar het precies is, wederom die Zambiaanse communicatie. We zijn dus maar naar hotel go mundo gegaan, aangezien dat van zijn familie is. We hebben hem vanuit daar gebeld en hij zei dat hij er aan kwam, dus wij bedachten dat we eest nog wel tijd hadden om onze broeken op te halen.
Toen we met Christopher meeliepen kwamen we uit bij een school met een enorm veld ernaast. De dag bestond uit locale activiteiten zoas toneelspel, zang, cultural dancing, poetry, chienga (een spel met stenen dat ik eerst nog veel moet oefenen), touwtje springen, elastieken, voetbal, volleybal enz. en uiteraard moesten wij uit respect overal aan mee doen.
Helaas moesten we snel en gehaast boodschappen doen omdat Joey beloftes aan de kids had gedaan. Dit zorgde op een lege maag voor nogal wat irritaties.
Terug bij Kalwala (rond 6 uur) gingen we koken en eten. Daarna heb ik maar wat tijd besteed aan het schrijven van mijn blog (ik liep nogal achter)

Zondag 7/10/2012
Aangezien we morgen met onze observaties op school beginnen besloten we vandaag lekker rustig aan te doen.
Een dagje aan de rivier met de kinders. Rosalie en ik besloten nog even naar de boma te gaan. Naald en draad hadden we nodig aangezien we allebei de naad van onze broek al hadden gesloopt bij de billen.
Chichi belde me toevallig en hij vertelde dat hij me op kwam halen omdat hij me graag wilde zien, allemaal prima.
Na de boodschappen te hebben gedaan gingen we nog maar even een biertje drinken en hebben we kennis gemaakt met sugarcane. Daar kauw je op, dat is zoet en dan spuug je het uit. Verder hebben we nog wat diepzinnige gesprekken gevoerd over liefde met Harrison, de vriend van Chichi en zijn Rosalie en ik uitgenodigd bij zijn radiostation.
Om 18 uur zijn we netjes afgezet in Kalwala en konden we aansluiten voor het eten, wat een timing.
's avonds hebben Anne-Roos, Kavindra, Anouk en ik nog wat dansspelletjes gespeeld met de jongens, wat een beetje leek op de vroegere kusjeskring maar dan met dansen.
Om 21 uur was het voor mij toch echt tijd om naar bed te gaan, ik was kapot! Nog even wat gelezen en daarna werd het toch echt tijd om te slapen, kamergenoten dachten daar helaas anders over.

Maandag 8/10/2012
Onze eerste dag op school, om 5.45 uur gewekt want we werden om 7 uur verwacht.
Beginnend bij de staff meeting van de Hoge school (uitgesproken als hogie school), vervolgens de groeting op het veld en daarna weer op zoek naar de headmaster die we vonden bij de staff meeting van de secondary school. Deze keer waren we wel zo slim meteen achter hem aan te lopen en van hem kregen we klassen toe bedeeld.
Ik ging naar Grade 5 en vandaag was alleen observeren, vechten tegen mijn slaap dus.
Joey heeft de sleutel en zo kwamen we er achter dat de andere school ook andere pauze tijden heeft. Geen eten of drinken voor Kavindra en mij in de pauze dus. Ik kan niet wachten om straks de rivier in te gaan!
Het educatie systeem verloopt heel chaotisch en ongestructureerd, lijkt me toch niet zo tof als leerling zijnde.
De lunchpauze is om 13 uur daarna hou ik het voor gezien. Om 14 uur hebben de scholieren maintanance waar ze aan de school gaan werken. Poeh, blij dat ik dat over kan slaan in de brandende zon!
Natalie liet weten dat ze al bij de rivier waren (duidelijk zijn zij veel eerder klaar dan wij) en dat de lunch klaar stond. We hadden alleen geen messen, blijkbaar had Joey ook geen sleutel dus het werd een boterham met droog ei en zout. Was ook niet zo heel erg want we hadden zo'n honger dat elke vorm van voedsel welkom was.
Kavindra trok het even niet meer door de hitte, dus ik liep maar met mijn fles cola op en neer naar de rivier om de sleutel te halen. Gelukkig staat namelijk de vriezer (die als koeling dient omdat de stroom het vaak niet doet) in de algemene woonkamer die altijd open is.
Na ongeveer een half uur was ik terug met de sleutel. Mister lover lover (chichi) wilde graag mee gaan wemmen, dus wachtte ik nog even met naar de rivier gaan. Zoals altijd laat meneer op zich wachten, dus ging ik ook maar richting de rivier.
Na een half uurtje gingen de dames richting de boma en kwam Joey net aangelopen met de weesjongens, ik hoefde dus niet alleen te zwemmen.
Rond 16.15 uur liepen we terug naar het dorp waar we rond 16.30 aankwamen. En ja hoor, Chichi stond daar met zijn auto om de headmaster af te zetten. Ik liep naar hem toe en het eerste wat hij zei was "I'm late" dus mijn response was "yes you are". Hij begrijpt het wel geloof ik en ik liep verder.
Hij bleef staan en na 10 minuten vroeg ik Joey wat ik moest doen. Het leek hem een goed idee om gewoon naar hem toe te gaan dus deed ik dat maar. Hij moest een vrouw wegbrengen en vroeg me mee te gaan. Hij zei er alleen niet bij dat we ook op die vrouw moesten wachten. In de tussentijd hebben we wat gekletst en na een dik half uur kwam de vrouw weer terug. Ze moest nog verder door en ik moest natuurlijk weer mee. Ik vond alles prima als ik maar om 18 uur terug zou zijn voor het eten. Op het tweede punt duurde het toch wel erg lang en om 5 over 6 bracht hij me op en neer. Gelukkig maar, want hij smste me om half 9 dat ze toen pas weg gingen.
Aangezien ik niets voor het eten had gedaan heb ik na het eten maar afgewassen samen met Rosalie.
We hebben na het afwassen nog wat gekletst en geknuffeld met de jongens (aangezien de meiden zich nog steeds afzijdig houden) en daarna heb ik nog wat gelezen voor het slapen gaan. Ondertussen werd ik gebombardeerd met smsjes. De jongen doet wel echt zijn best behalve dat hij alles behalve punctueel is, cultuurverschil?
Morgen weer naar school, weltrusten!

Dinsdag 9/10/2012
Vanochtend werd er weer om 6 uur op de pannen geslagen. Na het ontbjt en de tandjes poetsen hebben we ons verdeeld naar onze eigen klassen.
De leraar was er nog niet. Loop je dan naar binnen of niet? Toch maar wel, ze gingen allemaal voor me staan en op mijn good morning kreeg ik in koor een good morning terug en op mijn how are you een "fine madame" in koor. Het blijft bijzonder.
De ochtend begon met math en daarbij het aflezen van thermometers. Tijdens de opdracht heb ik met de leraar gepraat, mr Bright over de weesmeiden, want hij woont ook in Kalwala. Hij vertelde dat de vorige groepen ook problemen met hen hadden en dat het hen niet gelukt is om een band op te bouwen met ze. Ze zijn verwend en ze hebben volgens hem geen respect voor Charity omdat ze ook in een uniform naar school gaat. De meiden zijn ook al wat ouder en hebben het gevoel dat ze alles zelf wel kunnen bepalen. Ik leef mee met Charity dat ze alleen voor 18 weeskinderen moet zorgen, sinds de andere caretaker is overleden en dan heeft ze zelf ook nog 2 kinderen. RESPECT!. Fijn dat de kinderen hier gewend zijn om mee te helpen met het huishouden.
In de pauze heb ik even met Emanuel gekletst. Misschien moet ik daar vanavond vervolg aan geven. Hij weet hou Afrikanen/Zambianen denken, dus kan ik hem misschien wat vragen stellen over Chichi aangezien hij ook een vriend van Emanuel is.
Tijd om weer naar class te gaan. Grade 5 is volgens mij bij ons groep 6 of 7? Veel subjects die ik wel weet maar voor een deel al wel ben vergeten. Zo leer ik nog eens wat.
Toch zijn het wel lange dagen zo, nog 2,5 uur te gaan. De rivier roept me, hoewel ik me er al lang bij neer heb gelegd dat ik hier vies ben.
Na school geluncht en met Kavindra de rest opgezocht bij de rivier. Ik had niet zoveel zin om lang te zwemmen dus heb ik me snel gewassen en ben ik in de zon gaan liggen. Ik was toch wel erg moe, dus toen het druk werd met kinderen ben ik terug gelopen naar het dorp om mijn nieuwe broek te maken. Toen ik eenmaal alle spullen had ging ik er buiten op het stoepje aan beginnen. Een vrouw die regelmatig buiten tegenover de orphanage staat en hoi zegt riep me naar binnen. Eenmaal binnen zag ik dat zij de naaister van het dorp is. Haar naam is Linda en ze heeft voor niets mijn broek gemaakt. Het was zo warm dat ik haar maar een sprite heb gebracht, dat is toch wel het minste wat ik kan doen.
Toen de rest terug was begonnen we met de voorbereidingen van het eten. Wederom geen elektriciteit. maar we moesten toch op Emanuel wachten die beef voor ons ging halen. De beef was niet zo'n succes, dus dat eten we niet meer. Na het eten ben ik met Emanuel gaan praten en ik voel me al wat minder twijfelend en onzeker over Chichi. Ik moet die jongen gewoon een kans geven, want ook ik vind hem erg leuk. Als ik hem 50% geef dan heeft hij in ieder geval de kans om te bewijzen dat hij 100% waard is. Verder heb ik nog meer met Emanuel gepraat en heb ik het gevoel dat ik hem beter leer kennen. Hij onderhoudt op 25 jarige leeftijd 3 gezinnen en zijn opa en oma. Zijn ouders zijn beide overleden en zijn moeder pas 9 maanden geleden (de andere caretaker van de weeskinderen). Knap hoor dat hij zo sterk is, ik heb er bewondering voor!

Woensdag 10/10/2012
Vandaag heb ik niet zoveel zin in school. De dag begint met Bemba en gelukkig is die lerares weer terug. Gisteren heb ik ook 2 blokken alleen met de kinderen in de klas gezeten, waarbij het eerste blok bestond uit ongemakkelijkheid voor starende kinderen. Het 2e blok hebben ze hun namen opgeschreven en een liedje gezongen dus dat was al beter.
Ik heb mijn e-bookreader meegenomen om mezelf bezig te houden. In de eerste pauze besloten Kavindra en ik niet meer terug te gaan, schiet niet zo op zo zonder plan.
We hebben even wat gerust en een boodschappenlijst gemaakt om vervolgens naar de rivier te gaan. Lekker gezwommen en in de zon gelegen tot het moment dat madman ons op kwam zoeken. Hij ging achter ons in het gras zitten en kleedde zich uit. Hij kwam steeds dichterbij, naakt totdat hij op mijn chitenge lag. Dat was het punt dat we besloten te vertrekken. Hij kwam naakt achter ons aan, maar niet het dorp in. Gelukkig waren er geen kinderen bij zeg, enge vent. Enigzins overstuur besloten we naar de headmaster te stappen. Madman is nu echt te ver gegaan. Helaas was de headmaster bij een begrafenis.
Natalie, Kavindra en ik gingen naar de Boma voor boodschappen. En ja hoor bij de roadsign (liftplaats) kwam madman weer bij ons staan/zitten. Negeren helpt. Hij blijft tegen ons praten maar raakt ons niet aan, dan zou ik echt uit mijn vel springen. Toen we een lift te pakken hadden wilde de mandman er ook op klimmen, maar Kavindra maakte de chaffeur duidelijk dat hij niet bij ons hoorde, dus werd hij gelukkig weg gestuurd. Dit is trouwens meteen onze eerste ervaring met achter in de bak staan van een vrachtwagentje. super leuk!
In de boma hebben we op ons gemakje boodschappen gedaan en heb ik een super leuke jurk gekocht. De temperatuur op dit tijdsstip is echt heerlijk. Chichi wilde ons graag terugbrengen en ik had voor het eerst echt kriebels in mijn buik en betrapte mezelf er op dat ik baalde toen hij weer weg reed na ons afgezet te hebben.
's avonds na het eten zijn we langs de headmaster gegaan om hem te vertellen over onze ervaringen met de madman. Hij beloofde ons dat hij maatregelingen zou treffen en dat het snel afgelopen zou zijn. Whippen noemen ze dat, slaan met een stok dus.
Morgen gaan we uit eten in de Boma. Heb er nu al zin in!.
Ik voel me hier trouwens steeds meer thuis, hoewel ik dat vanaf het begin al wel had. Ik mis thuis tot nu toe nog niet en dat is wel een goed teken. Ik mis alleen de luxe van een wasmachine, maar de rivier voldoet ook, zelfde verhaal met douchen. Een wijntje zou ook lekker zijn maar een koud biertje in dit warme weer is ook prima.
De mensen hier zijn zo ontzettend vriendelijk en iedereen groet elkaar, ik kan hier wel aan wennen denk ik.

Donderdag 11/10/2012
De eerste nacht dat ik een hele levendige droom heb gehad, dus niet zo heel lekker geslapen. Misschien omdat ik eerst heel lang wakker heb gelegen? Anyway, dit wordt een vermoeiende dag!
Toch maar even rustig aan vandaag, dus niet naar class. We gaan even kijken en praten over de observaties die we in class gedaan hebben. Ook heb ik mijn blog tot gisteren bijgewerkt. Mijn pogingen om het online te gooien zijn helaas niet gelukt, wat tot wat frustraties leidde. KLOTE INTERNET! Vanavond lekker uit eten heb er nu echt zin in!.
Na het bijwerken van mijn blog even snel naar de rivier gegaan om ons te wassen, wel zo fris. Ik heb mijn nieuwe jurk aangetrokken, mijn make-up gedaan en mijn haar gewassen. Ik ben er klaar voor!
We hebben gegeten bij Kaice restaurant, eindelijk frietjes, kip en koolsla. Daar hadden we zo'n behoefte aan! Weer eens wat anders dan die gekookte aardappelen of rijst met tomaat, ei en ui. Chichi was ook bij het restaurant, fijn om hem weer even te zien! Wat een schatje is het toch.
Terug thuis hebben we nog wat nagepraat over de vorige groep die hier is geweest, we hebben het een en ander over ze gehoord en weten nu ook waarom wij het een en ander goed te maken hebben. De dingen die zij gedaan hebben kunnen gewooon echt niet en ze zijn hier ook niet meer welkom. Verder wil ik er niet over uitwijden, lijkt me niet zo gepast voor een internetblog.

Vrijdag 12/10/2012
Wederom een verschrikkelijke nacht gehad. Wordt dit gewoonte? Misschien heb ik te hard geroepen dat ik hier beter slaap dan thuis.
Vanmiddag gaan we bij pe-jo lunchen en zijn familie ontmoeten, super leuk! Eerst maar even zwemmen.
Pe-Jo woont echt leuk met zijn gezinnetje, hoewel het dichtbij is ziet het er veel anders uit dan bij ons. Overal staan bomen en er is veel schaduw, hij grapt zelf dat hij in the bush woont. Zijn vrouw had heerlijk gekookt voor ons, nshima, ei, lep en een tomatensoepje om de nshima in te dippen. Daarna hadden we nog even gechilled in de schaduw voordat we weer terug gingen.
Eer dat we terug waren was het alweer 16.00uur dus rond half 5 begonnen we aan het eten. Ik had al zoveel op bij pe-jo dat ik niet per se hoefde te eten. Aangezien ik het een beetje stom vond om bij etende mensen te gaan zitten terwijl ik niet aan het eten was ben ik maar even bij Emanuel gaan kletsen, ook gezellig.
Vanavond komt Chichi me ophalen om wat te gaan drinken, blijkbaar is het in Afrika niet heel normaal dat je date met zijn 2en dus heb ik Emanuel maar meegevraagd. We hebben gedanst, gedronken en gekletst. Kortom, een gezellige avond! Ik geloof dat ik Chichi wel echt steeds leuker ga vinden. Ohoh!
Rond 1 uur was ik weer thuis, Anouk was nog wakker. Vannacht zou haar broer aankomen, dus daar was ze op aan het wachten. Uiteindelijk kwam hij rond 6 uur 's ochtends pas aan, want hij was ergens anders afgezet.

Zaterdag 13/10/2012
Vandaag komt Christopher langs met alle kinderen uit de Boma. Dezelfde Christopher die we vorige week zaterdag ook gezien hebben met de activiteiten. Dat ik zei dat hij wel langs kon komen om te zwemmen, maar nog niet volgende week had hij geloof ik niet zo goed begrepen.
Kavindra, Natalie, Joey en ik gingen met de kinderen aan de slag en deden allerlei activiteiten met hen en Anouk en Anne-Roos zijn met de broer van Anouk naar de Boma gegaan. Rosalie is nog steeds ziek dus die ligt al een paar dagen op bed.
Het was een vermoeiende en hete dag dus we waren blij dat we tijdens de lunch (pas om 13.00uur) er tussenuit konden glippen. We zouden met de kids gaan zwemmen dus na de lunch zijn we naar de rivier gelopen. De kinderen zwommen niet op onze normale plek, maar wij voelde ons ook niet geroepen om ze op te gaan zoeken. Een beetje rust was erg welkom.
Gisteren hebben we als verrassing voor de weeskinderen 2 (levende) kippen gekocht, die ook meteen door hen geslacht werden. Vanavond gaan we dus lekker smullen van kip, de broer van Anouk is op de juiste dag gekomen! Rond half 9 waren we klaar met eten, nshima met kip en lep. Serieus, ik heb in mijn hele leven nog nooit zo'n lekkere kip gegeten! Hemels!! Overigens smaakt alles hier beter. Ze hebben totaal geen variatie in groenten, veel verder dan tomaten, ui, kool, lep en pompoenbladeren komen we hier niet, maar alles smaakt puurder, meer smaak.
Na het eten hebben we Nancy uit het dorp gebracht, ze is 1 van de weesmeiden die zwanger is geraakt. De regel is dat ze dan niet mag blijven, dus is ze naar de familie van de jongen gebracht. Na er nog wat over nagepraat te hebben, zijn we naar bed gegaan.

Zondag 14/10/2012
Aangezien ik sinds gisteravond geen network meer op mijn telefoon heb, maar blijkbaar nog wel berichten kan ontvangen heb ik steeds een paniekerige chichi in mijn telefoon staan. Beetje irritant dat ik niet kan reageren.
De hele dag eigenlijk geen donder uitgevoerd, aan de rivier gelegen, boek uitgelezen, puzzeltjes gemaakt en van het weer genoten (in de schaduw)
Ik heb Emanuel om zijn telefoon gevraagd (hij heeft een andere provider) om chichi te kunnen smsen en die komt vanavond gezellig langs. Deze keer zijn we wel met zijn 2en.
Joey kwam nog even kletsen en liet ons daarna alleen. Het was een fijne avond, heel veel meer kan ik er niet van maken.
Vast niet zo heel boeiend om te lezen, maar spannender kan ik het niet maken, sorry jongens!



Maandag 15/10/2012
Na het ontbijt zijn we begonnen met het verwerken van onze observaties van class, hebben interview vragen opgesteld en hebben ons onderzoeksonderwerp bijgesteld. We zijn er achter gekomen dat wanneer je een mentorprogramma opzet, dat de basis dan eerst goed moet zijn en zover zijn ze hier nog niet. Ook hebben we de map van 1 van de leraren ingezien om te kijken hoe ze alles registreren en evalueren, dat kan ook beter.
Na wat serieus gedaan te hebben, zijn we naar de rivier gelopen. Het is hier zo vroeg warm dat we wat afkoeling nodig hadden.
Van 11 tot 15 bij de rivier geweest en toen maar terug gelopen, even wat opgeruimd en nog wat gekletst met Kavindra.
Rond half 5 zijn we aan het eten begonnen, spaghetti!! Ook fijn om wat anders te eten.
Na het eten nog met Emanuel gekletst. We zijn er achter gekomen dat de jongen die Nancy zwanger heeft gemaakt is opgepakt. Het is hier blijkbaar tegen de wet om een weesmeisje zwanger te maken, omdat ze officieel eigendom van de government is.
De rest van de avond nog met Emanuel en zijn vrienden gekletst.
Om 20 uur was ik al erg moe dus heb ik nog even een serie gekeken voor het slapen gaan en ben rond 21 uur gaan slapen. Ik ben benieuwd of ik dit in Nederland aan ga houden. Om half 6 op en rond 21/22 uur gaan slapen. Hoewel het in Nederland natuurlijk nog donker is 's ochtends en opstaan dan een stuk moeilijk gaat.

Dinsdag 16/10/2012
Na 's ochtends even gezeten te hebben voor het onderzoek zijn we rond 11 uur richting de Boma gegaan voor boodschappen. Het was meteen heet, dus toen we terug waren werd het toch dringend tijd voor een duik in de rivier.
Er waren een paar jongens uit Lusaka die op het begin nog wel vriendelijk waren, maar ook steeds arroganter werden. Beetje vervelend dat het daarna drukker werd met nog meer jongens en meiden van hun leeftijd en ze gingen praten, wijzen en lachen. Dit is een moment dat ik wel graag Bemba zou willen spreken en vooral verstaan.
Na wat irrities kwam gelukkig Joey met een hele kudde van onze boys en meiden van het weeshuis, toen was het weer helemaal goed.
We hebben gespeeld en plezier gemaakt in en buiten het water. De rest ging rond half 5 weer terug naar het dorp, maar ik bleef achter met Emanuel. Emanuel heeft een tijd terug leren zwemmen van Joey en hij wil niet zwemmen als er zoveel mensen bij zijn aangezien uitlachen hier heel normaal is. Chichi kwam er later ook bij met zijn vrienden, maar zij wilden allemaal het water niet in dus ging ik Emanuel maar helpen. Snelle leerling, om trots op te zijn!
Na het zwemmen was het plan om te gaan eten, maar Emanuel zou een nummer op gaan nemen met Chichi, dus hij vroeg me mee te gaan. Ik kijk wel of ik in de Boma wat kan eten. Zambiaanse communicatie zorgde ervoor dat het recorden niet door ging, dus hebben we er maar een gezellige avond van gemaakt toen we eenmaal een lift hadden.

Woensdag 18/10/2012
Ja hoor, er is hier in Zambia niet veel anders aan mijn gewoonte om dingen kwijt te raken. Alle tassen doorzocht op zoek naar mijn usb sticks en uiteraard zaten ze in het laatste tasje (toilettas) die ik doorzocht. Gelukkig maar, ik was al even bang dat ik ze kwijt was geraakt onderweg.
Na het zoeken een niet al te leuk gesprek gehad met Kavindra en Joey. Blijkbaar vindt de groep dat ik mijn tijd niet goed verdeel. Ik denk er wel steeds over na dat wanneer ik 's avonds met Chichi ben, dat ik dan niet met de kids ben en de leuke dingen die ze samen doen mis. Maar moet ik me dan elke keer schuldig gaan voelen wanneer ik wel iets met hem ga doen? Beetje lastig, hopelijk begrijpen zij mijn moeilijkheden ook. Ik ga proberen wat meer aanwezig te zijn 's avonds, maar ze moeten ook begrijpen dat ik hem ook wil zien, we zijn hier nou eenmaal nog maar 9 weken, dus ook nog maar 9 weken met hem. De ochtend was dus niet zo tof en ik heb me maar gewoon stil gehouden om het even te laten bezinken. Na er nog even met Anouk over gesproken te hebben voelde ik me al een stuk beter en heb mijn plannen voor vanavond ook maar afgezegd. Niet door het gesprek, maar omdat Joey had besloten de plannen te veranderen en niets te laten weten. We zouden rond 16 uur samen naar de Boma gaan, maar hij was om 11 uur al gegaan. Hij verwacht toch zeker niet dat ik alleen naar de Boma ga liften, kom op zeg.
Rond de middag samen met de meiden naar de rivier gegaan en eindelijk (sinds 3 weken echt belachelijk) weer gemediteerd. Ik moet het toch echt vaker doen want voelde me meteen beter, de vraag is alleen wanneer en waar ik een rustig moment kan vinden want die zijn hier schaars.
Rond half 5 zijn we terug gegaan naar huis en hebben we nog ff wat gekletst voordat we aan het eten begonnen. Joey zou om 5 uur laten weten of hij mee at, maar hij liet niets horen dus dan gaan we ook niet wachten.
Na het eten afgewassen en wat met Chansa, Ronald, Christopher en Steven gezeten en gekletst. Dit was duidelijk een rustige avond. Ben ik een keer thuis en dan gebeurd er nog niets. Stel ik ben morgenavond niet thuis, krijg ik dan weer commentaar? Zucht, ik weet het ook even niet meer.
Morgen eindelijk een internetcafe opzoeken, kijken of dat wat wordt want mijn verhalen stapelen zich ook op! Wel apart trouwens dat ik thuis elke dag met mijn laptop voor de tv op de bank zit en het hier totaal niet mis. Facebookverslaafde dat ik ben, ik heb het hier nog niet gemist. Een boek lezen, kletsen en spelen met de kids en af en toe een drankje met mister lover is hier al voldoende. Ik begin aan het simpele leven te wennen en ik heb gisteren zelfs bij een bar een pak rosewijn zien staan. Heb het nog niet durven proberen, maar dat betekent misschien wel dat we dat in Kasama ook kunnen kopen wanneer we onze stempel gaan halen volgende week.
Morgen gaan we ook plannen maken om de weeskinderen mee te nemen naar de Kapisha hotsprings, lijkt me super leuk! We hebben behoorlijk wat geld ingezameld dus dat kunnen we mooi daar mee doen. Er is zelfs een soort museum bij en er lopen dieren rond, dus we kunnen het zelfs educatief maken!
Ik zal bij mijn volgende internetcafe bezoek proberen foto's te uploaden op facebook. Moet ik ze eerst even uitzoeken, want dat is zonde van mijn internettijd om dat daar te doen.